 | Dane pierwszego wydania |
W podziemnych grobowcach na wyspie Atuan trwają w półśnie Bezimienni**. Mają oni ciągle tę samą kapłankę, która wiecznie się odracza w dziewczynce urodzonej w dzień śmierci poprzedniczki. W kompleksie świątynnym mieszczącym grobowce czczeni są także inni bogowie. Teoretycznie Arha - Pożarta - kapłanka Bezimiennych jest najważniejsza, ale to do świątyni boga-króla spływają największe dary, Bezimienni dostają tylko czasem kilku skazańców do złożenia w ofierze, ich kult powoli zostaje zapomniany, a wraz z nim ich kapłanka.
Tenar poznajemy jako małą dziewczynkę jeszcze w domu rodziców. Matka bardzo ją kocha, zaś ojciec próbuje jej wypersfadować tę miłość tłumacząc, że i tak Tenar zostanie im odebrana. Niedługo potem dziewczynka trafia do swojego miejsca przeznaczenia i zostaje pożarta. Od tej chwili jest Arhą - jedyną kapłanką grobowców. Podporą tamtych dni jest dla niej Manan, przydzielony jej służący.
Młoda kapłanka stara się dobrze służyć swoim bóstwom, ale z czasem zauważa, że jest jedyną, która o nie dba. Wszelkie próby poprawienia wyglądu grobowców się nie udają. Teoretycznie Arha jest najwyższą kapłanką, praktycznie nie ma żadnej władzy.
Pewnego dnia ma miejsce rzecz niespodziewana, jakiś obcy wtargnął do podgrobia i naruszył jego ciemność swoim światłem! Arha zamyka go w labiryncie. Szybko przekonuje się, że nieznajomym jest czarnoksiężnikiem z Archipelagu. Potem wszystko toczy się niespodziewanym trybem, aż dziewczyna musi podjąć życiową decyzję: pozostać Arhą, czy na powrót stać się Tenar...
Grobowce Atuanu słuchało mi się dobrze. Radość z opowieści psuła mi fakt, że cały czas wyczekiwałam pojawienia się Geda i denerwowałam się, że to jeszcze nie teraz. Wiem, że było to głupotą z mojej strony, ale fakt pozostaje faktem.
Le Guin pokazuje obowiązujące wśród kapłanek mechanizmy władzy, niewiarę tych, które powinny wierzyć najmocniej. Przedstawia nam zagubienie dziecka, które znalazło się w sytuacji, której naprawdę nie rozumie, nawet gdy na pamięć zna historię, która do niej doprowadziła. Widzimy zmagania się Tenar z wyobcowaniem i jej tęsknotę do normalnego dzieciństwa.
Tym, którym spodobał się Czarnoksiężnik z Archipelagu, Grobowce Atuanu serdecznie polecam.
*Książki słuchałam.
**Okładka
Tenar poznajemy jako małą dziewczynkę jeszcze w domu rodziców. Matka bardzo ją kocha, zaś ojciec próbuje jej wypersfadować tę miłość tłumacząc, że i tak Tenar zostanie im odebrana. Niedługo potem dziewczynka trafia do swojego miejsca przeznaczenia i zostaje pożarta. Od tej chwili jest Arhą - jedyną kapłanką grobowców. Podporą tamtych dni jest dla niej Manan, przydzielony jej służący.
Młoda kapłanka stara się dobrze służyć swoim bóstwom, ale z czasem zauważa, że jest jedyną, która o nie dba. Wszelkie próby poprawienia wyglądu grobowców się nie udają. Teoretycznie Arha jest najwyższą kapłanką, praktycznie nie ma żadnej władzy.
Pewnego dnia ma miejsce rzecz niespodziewana, jakiś obcy wtargnął do podgrobia i naruszył jego ciemność swoim światłem! Arha zamyka go w labiryncie. Szybko przekonuje się, że nieznajomym jest czarnoksiężnikiem z Archipelagu. Potem wszystko toczy się niespodziewanym trybem, aż dziewczyna musi podjąć życiową decyzję: pozostać Arhą, czy na powrót stać się Tenar...
Grobowce Atuanu słuchało mi się dobrze. Radość z opowieści psuła mi fakt, że cały czas wyczekiwałam pojawienia się Geda i denerwowałam się, że to jeszcze nie teraz. Wiem, że było to głupotą z mojej strony, ale fakt pozostaje faktem.
Le Guin pokazuje obowiązujące wśród kapłanek mechanizmy władzy, niewiarę tych, które powinny wierzyć najmocniej. Przedstawia nam zagubienie dziecka, które znalazło się w sytuacji, której naprawdę nie rozumie, nawet gdy na pamięć zna historię, która do niej doprowadziła. Widzimy zmagania się Tenar z wyobcowaniem i jej tęsknotę do normalnego dzieciństwa.
Tym, którym spodobał się Czarnoksiężnik z Archipelagu, Grobowce Atuanu serdecznie polecam.
*Książki słuchałam.
**Okładka
Na mnie Czarnoksiężnik czeka już na półeczce, a Grobowce Atuanu w zakupowej kolejce :)
OdpowiedzUsuń